Hallo wat fijn dat jullie er zijn.
Het was ergens in augustus vorig jaar toen we de eerste strepen op papier zette over het plan dat vandaag werkelijkheid is geworden. We zaten voor onze 2e hands caravan, waar we ons de koning te rijk mee voelen. Op een camping niet te ver weg en gewoon genieten van vooral ons gezin. In de avonden hadden mijn man ik het vaak over te toekomst, over ons leven op het platteland, het opgroeien en de ontwikkeling van onze jongens. Onze leeftijd en de mogelijkheid om iets voor de wereld te betekenen. We hadden het ook vaak over de boerderij, over de regeldruk de verantwoordelijkheid die wij als boer hebben voor het eten dat we uiteindelijk voor jullie produceren.
Dromen, durven, doen
Nu komt Bartele uit een familie waar dromen, ideeën en tekeningen niet bij dromen blijven. Voor we thuis waren van vakantie hadden wij de eerste begrotingen, planningen en bouwnotities al klaar. Als we iets willen: Dan moet dat ook nu, gewoon beginnen, hard werken, en doen.
Voor ik het wist waren we al bezig om de oude grup-stallen af te breken om ze vervolgens gedegen en solide op te bouwen. Want als we het zouden doen, dan moest het goed. We maakten lijsten met wat wij oprecht belangrijk vonden voor onze gasten. Het echt moest zijn, echt hout, echte tegels, midden op de boerderij. Daarnaast vonden en vinden we het belangrijk dat het moment dat je ons bezoekt ook jou moment mag zijn. Even ontspannen, los van alles dat moet, en ondertussen kijken naar je kinderen die heerlijk aan het spelen zijn. “Het moet de moeite waard zijn om jou vrije tijd hier te investeren” luide de zin.
Er kwamen tropenroosters, waar we normaal gesproken met ons gezin aan tafel zaten te eten moesten we ruimte maken. De stoelen werden voor banken vervangen, zodat er meer mensen konden aanschuiven. Want wat hier staat hebben we niet alleen gedaan, ondanks dat wij het gezicht zijn voor alles wat hier staat en waar wij voor staan. Hebben we een team van mensen om ons heen waar we heel blij mee zijn. Zonder hen was dit nooit gelukt. Mensen die 7 dagen in de week voor ons klaar staan, onze passie delen en vol energie meewerken aan onze droom.
We hebben mensen om ons heen die de draad oppakken als je zelf te druk bent. Mensen die begrijpen dat we het alleen maar halen als we er samen voor gaan. Van ‘sochtend 5 uur tot ’s avonds 7 uur was geen uitzondering. We vonden het dan ook niet gek dat Lutzen aan heit vroeg waarom hij altijd werkte. Maar gelukkig waren er ook veel vreugdemomenten met onze jongens die op hun manier mee hielpen met bouwen. Of druk aan het kuilen waren als ze de traptrekkers mochten uitproberen.
Terug naar de lijst “u weet wel die lijst die we voor onze caravan gemaakt hadden voor deze speelboerderij”
We hebben lang nagedacht over spelende kinderen en gekeken naar het spel van onze jongens. We wilden dat serieus nemen. Hun spel. Lichamelijke ontwikkeling en geestelijke uitdaging in balans houden. En dat kan volgens ons niet beter dan bij de oorsprong van het leven. Buiten! Midden op de boerderij. In hun eigen belevingswereld, binnen hun eigen grenzen ontdekken wat ze wel en niet kunnen. “Kinderen weer echt laten spelen, zou mijn beppe wel gezegd hebben”.
Ik twijfel soms wel of het speelveld niet te saai is. Er staan geen grote klimtoestellen, geen achtbaan of eclectische skelters. Maar toch spelen onze jongens met gemak van half negen tot half 6 buiten. Als je dan vraagt wat hebben jullie gedaan: dan zijn ze druk geweest, moe en zeer voldaan. Gespeeld in het hier en nu, rode wagen en vieze handen.
Het moest iets unieks zijn
We wilden wel iets creëren dat uniek is, door een speelboerderij te zijn die niet alleen voor kinderen is gebouwd, maar ook voor ouders. Een plek waar je even nikst hoeft, waar even niks van je gevraagd word terwijl je wel samen bent met je gezin. De plek waar je even je hoofd leeg kan gooien omdat het ruim en echt is. De combinatie tussen strak, modern, maar ook hoog en ouderwets.
En dat midden op de boerderij, de plek waar de magie van het ontstaan van eten is. Waar de link is tussen de koeien in het land en het eten op tafel. Een plek waar alles de moeite waard is.
Inmiddels genieten we hier met volle teugen en zitten we regelmatig voor de schuifpui te eten. Om later de zon te zien ondergaan… we zijn trots. We hebben dit nog nooit gedaan, daarom denken we dat we het wel kunnen. We hopen dat jullie er net zo van kunnen genieten als dat wij doen.
Hierbij wil ik een graag proosten op de officiële opening van deze prachtige plek. Proost.