Een stap te ver.
We zijn op vakantie, naar Blokzijl wel te verstaan. We zitten heerlijk met de 3 kleine jongens voor onze eigen 2e hands caravan. We voelen ons de koning te rijk. Nooit gedacht dat de drive naar een grotere boerderij een negatieve uitwerking was voor onze kwaliteit van leven. En dat tevreden zijn de hoogst haalbare vorm van rijkdom is.
Voor degene die ons al langer volgen is het misschien opgevallen dat ik de laatste blogs niet allemaal zelf had geschreven. Het was druk, te druk. En toch begint de eerste pagina van ons bedrijfsplan uit 2014 met de kernwaarden die wij na willen streven. Deze pagina beschrijft dat we vooral boer willen zijn, gezond willen leven en van het moment willen genieten. De enige unieke waarde is immers de persoon die jezelf bent. Jouw gedrag op de omgeving en de samenwerking met de mensen waarvan je houdt.
Toch borrelt er, zolang ik leef, al een drang naar groter, beter en meer. Een onverklaarbare drive om “beter te zijn”. Maar wat als het “meer” niet meer leidt tot een oprecht beter leven?
We werden gebeld
Het was begin mei, Mijn buurman belde op: Dag buurman, ik mag mijn koeien niet meer melken. Wil jij ze zolang op naam? Dit bood voor ons een unieke kans om zijn bedrijf voor een bepaalde tijd te proberen. (De buurman mocht zijn koeien niet meer melken door de landelijke fosfaat problematieken wij hadden nog ruimte in ons “fosfaatquotum”.
We begonnen gedrevenen en vol goede moed veranderden we binnen één week zijn bedrijfsvoering naar exact dezelfde bedrijfsvoering als die van ons. Melken op gezette tijden, krachtvoer uit het rantsoen en maximaal weiden. Het duurde precies 3 weken voordat de koeien in de gaten hadden wat we eigenlijk van ze verwachtten.
Zolang Rianne en ik in Rotstergaast wonen heb ik al oog voor de boerderij van de buurman. Een boerderij die mooi aansluit op onze landerijen, waardoor we makkelijk meer koeien kunnen houden en een grotere situatie kunnen creëren voor de volgende generaties.
Persoonlijke grenzen
Nu we nog jong zijn heb je van die momenten dat we denken de hele wereld aan te kunnen. Dat we met harder werken een tweede boerderij erbij kunnen organiseren. Toch liepen we snel tegen de grenzen van ons kunnen aan. Thuis kreeg Rianne een paar balletjes extra hoog te houden, zodat ik de koeien kon melken.
Toch passeerde ik een grens, een interessante grens. Een grotere boerderij/onderneming heeft niet alleen effect op de tijd die je werkt, maar ook op jouw gedrag als persoon. Als een onderneming zoveel denktijd kost dat je hoofd vol zit, dan verlies je oog voor de kleine dingen. Rianne vertelde dat ik er wel was, maar eigenlijk ook niet. Mijn broers vonden dat ik chagrijnig en kortaf was en goede vrienden zagen dat ze maar beter geen vragen konden stellen. Ik was veranderd van een enthousiaste vrolijke jonge man in een overwerkt persoon die geen oog meer had voor de omgeving, of de mensen waarmee hij leefde. Gelukkig was ik op dat moment nog helder genoeg om deze waarschuwingen serieus te nemen en er iets mee te doen.
Na mate de tijd verstreek werd de lijst met “niet doen” aanzienlijk langer dat de lijst met het wel doen. Toch durfde ik niet de knoop door te hakken. Een heel diep gevoel van binnen denkt nog steeds dat groei nodig is om te overleven. Gelukkig vonden mijn buurman en ik het een goed idee om niet door te gaan. We konden dus zonder kleerscheuren een stap terug doen.
Nu is het verstandiger om te blijven focussen op de kwaliteit van de kringloop en de marge van de huidige boerderij. Onze boerderij goed organiseren, zodat de volgende generatie zelf een eigen boerderij kan ontwikkelen. Het is namelijk veel gezonder als onze jongens zelf fouten mogen maken. (In deze context moet je natuurlijk niet vergeten dat we nog maar net boer zijn.)
Drive is niet te stuiten,
Gelukkig dat we mochten proberen, dat we een stap terug mochten doen zonder dat dit consequenties heeft voor de rest van ons leven. Ondanks deze ervaring komen we vast wel weer voor andere vraagstukken te staan. De drive is nog niet te stuiten. Maar zoals mijn schoonmoeder altijd zegt: wees trots op wat je hebt bereikt. Al heb je nog 1000 dromen, zorg dat je af en toe ook kijkt naar hoe ver je bent gekomen.
Groeten uit een zon overgoten Blokzijl, Bartele Holtrop